Persian Abstract

مقدمه: کاهش صمیمیت، سازگاری و جرأت­ورزی از مشکلات شایع میان زن و شوهر می­باشد که اثرات منفی در زندگی زناشویی ایجاد می­کند. واقعیت درمانی، یکی از روش­های درمانی می­باشد که به تازگی برای بهبود این مشکل معرفی شده است. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی واقعیت درمانیبرصمیمیت،سازگاریوابرازوجودزنان متآهل انجام شد. مواد و روش ­ها: روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی، پیش‌آزمون–پس‌آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری کلیه زنان متأهل دارای مدت ازدواج زیر 5 سال و سن زیر 40 سال شهر تبریز در سال 1397 بود که 30 نفر به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شده و به‌صورت تصادفی در دوگروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15 نفر) گمارده شدند. برای جمع‌آوری داده­ها از پرسشنامه­های صمیمیت زناشویی، سازگاری و ابراز وجود استفاده شد. گروه آزمایش تحت آموزش مفاهیم واقعیت درمانی به مدت 12ساعت در 8 هفته قرار گرفتند. داده­ها با روش تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر تحلیل شدند. یافته­ ها: نتایج نشان داد واقعیت درمانی برصمیمیت، سازگاری و ابراز وجود گروه آموزش نسبت به گروه کنترل در مراحل پس­آزمون مؤثر بوده است (001/0 =p). نتیجه­ گیری: آموزش واقعیت درمانی احتمالاً می­تواند با افزایش صمیمیت، سازگاری و جرأت­ورزی باعث کاهش مشکلات زناشویی زنان متأهل شود.

Title

Determining the Effectiveness of Reality therapy on Intimacy, Compatibility, and Assertiveness of Married Women

Abstract

Introduction: Decreased intimacy, compatibility, and assertiveness are common problems between couples and have negative effects on their marital life. One of the treatment methods recently introduced to overcome this problem is reality therapy. The present study aimed to determine the effectiveness of reality therapy on intimacy, compatibility, and assertiveness of married women. Materials and Methods: This study employed a quasi-experimental design with a pre-test, post-test, and follow-up with the control group. The research population included all married women whose marriage duration was under 5 years aged below 40 years living in Tabriz in 2018.A sample of 30 married women were selected using availability and randomly placed into two control and experimental groups, each with 15 members. Both groups completed the Dyadic Compatibility Scale (DAS), Bagarozzi Marital Intimacy Needs Questionnaire (MINQ), and Assertion Inventory (Gambrill & Richey, 1975) as the pre-test. Then the experimental group received the treatment in the form of reality therapy for 12 hours over 8 weeks. Then, the same tests were administrated to both groups as the post-test. The data collected through the pre-test and post-test were analyzed by repeated measures analysis of variance. Results: The results showed that reality therapy was effective on intimacy, compatibility, and assertiveness of the experimental group compared to the control group in the post-test stages (p=0.001). Conclusion: According to the results of this study, it can be concluded that reality therapy training can reduce couples' marital problems by increasing intimacy, compatibility, and assertiveness.