Persian Abstract

مقدمه: در سال­های اخیر، توجه به کیان خانواده و عوامل مؤثر بر آن، موضوع پژوهش­های متنوعی بوده است. بنابراین هدف پژوهش حاضر تعیین  اثربخشی آموزش راه­حل محور بر تعارضات زناشویی و کیفیت زندگی در زوجین شهر اصفهان بود. مواد و روش ­ها: روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه‌ی آماری پژوهش را کلیه زوجین مراجعه‌کننده به مرکز مداخله در بحران و کاهش طلاق بهزیستی شهر اصفهان در سال 1394 تشکیل دادند. 20 زوج به شیوه نمونه­گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در گروه­های آزمایش و کنترل گمارده شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه تعارضات زناشویی Sanaei وBarati (1390) و کیفیت زندگی زناشویی سازمان بهداشت جهانی (1996) بود. برای گروه آزمایش، 7 جلسه 90 دقیقه­ای هفته­ای یک جلسه، آموزش راه­حل محور اجرا شد و گروه کنترل هیچ مداخله­ای دریافت نکرد. بعد از اجرای مداخله آموزشی، داده­ها جمع­آوری و از طریق روش تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ­ها: میانگین و انحراف معیار گروه آزمایش در مؤلفه تعارضات زناشویی در پیش­آزمون (08/6 ± 00/150) و در پس­آزمون (20/5 ± 80/107)، در مؤلفه کیفیت زندگی در پیش­آزمون (06/5 ± 40/60) و در پس­آزمون (68/ 3± 75/77)  بود. میانگین و انحراف معیار گروه کنترل در مؤلفه تعارضات زناشویی در پیش­آزمون (30/6 ± 00/149) و در پس­آزمون (93/5 ± 80/150)، در مؤلفه کیفیت زندگی در پیش­آزمون (48/5 ± 10/62) و در پس­آزمون (08/6 ± 95/61)  بود. میانگین مؤلفه­های تعارضات زناشویی و کیفیت زندگی پس از ارائه مداخله آموزشی بین دو گروه آزمایش و کنترل دارای تفاوت معنی­داری بود (001/0 greater than p). نتیجه­ گیری: بنابر نتایج پژوهش حاضر و پیشینه پژوهشی، می­توان روش راه­حل محور را به عنوان روشی کارآمد در کاهش تعارضات زناشویی و افزایش کیفیت زندگی زوجین دارای مشکلات ارتباطی و زناشویی پیشنهاد نمود.

Title

Effectiveness of Solution-oriented Teaching on Marital Conflicts and Life Quality in Couples in Isfahan

Abstract

Introduction: In the recent years, family-based subjects have attracted considerable attention from pertinent investigators. Therefore, the objective of the present study was to determine the effectiveness of solution-oriented teaching on marital conflicts and life quality in couples in Isfahan. Materials and Methods: The research design in this semi-experimental study was pre- and post-test with control group. The statistical population included all couples referring to the Family Interventions Center to Reduce Divorce of the Isfahan Welfare Organization in 2015. Twenty couples were then selected through convenient method and randomly into two groups of 10, experimental and control group. The data gathering instrument were Sanaie and Barati’s marital conflicts questionnaire (2011) and WHO’s marital life quality (1996). The experimental group received solution-oriented teaching for 7 weekly sessions of 90 min of and the control group received nothing. The data were then collected and analyzed through covariance analysis.  Results: The analysis of the pre- and post- test data in the experimental group revealed that the means of component of marital conflicts were (150 ± 6.08) and (107.8± 5.20) respectively and of life quality were (60.40 ± 5.06) and (77.75 ±3.68) respectively.  For control group, these values for marital conflicts were (149± 6.30) and (150 ± 5.93) respectively and for life quality were (62.10 + 5.48) and (61.95 ± 6.08) respectively. From the one hand the results showed that there is a significant in the components of marital conflicts and life quality after teaching intervention between the experimental and control groups (p less than 0.001). Significant differences were observed between the values of marital conflicts and life quality in the two groups (p less than 0.001). Conclusion: According to the results of the present study, solution-oriented method can be proposed as an efficient method to relieve marital conflicts and as a result to promote life quality.