Persian Abstract

مقدمه: خودمراقبتی هسته اصلی مراقبت از بیماری‌های مزمن است. به نظر می‌رسد به‌کارگیری روش‌هایی در جهت ارتقای خودمراقبتی در بیماران مبتلابه دیابت، از استراتژی‌های ارتقای سلامت در آن‌ها باشد. هدف از این مطالعه تعیین اثربخشی امیددرمانی بر خودمراقبتی بیماران مبتلابه دیابت نوع دو است. مواد و روش‌ها:پژوهش نیمه‌تجربی حاضر بر اساس طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با 40 بیمار مبتلا به دیابت مراجعه‌کننده به مراکز بهداشتی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شهر سیرجان در سال 98-1397 انجام شد. نمونه‌گیری هدفمند بود و نمونه‌ها به صورت تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تخصیص داده شدند. بیماران گروه مداخله، امیددرمانی بر اساس نظریه امید اشنایدر، هرث و راستون و مبتنی بر گزیده‌ای از اشعار مولانا با محوریت مباحث امید و مثبت‌نگری دریافت کردند. داده‌هایی که با استفاده از پرسشنامه خودمراقبتی Summary of Diabetes Self-Care Activities ، قبل، بلافاصله و سه ماه بعد از مداخله جمع‌آوری‌شده بودند، با روش تحلیل واریانس اندازه‌گیری‌های مکرر تحلیل شدند. یافته‌ها:نتایج نشان داد که پس از امیددرمانی، خودمراقبتی در گروه‌ها تفاوت معنی‌داری داشت به‌عبارت‌دیگر، امیددرمانی باعث افزایش معنی‌دار خودمراقبتی (001/0>p، 735/24=F) در بیماران مبتلابه دیابت نوع دو در گروه مداخله شده بود. نتیجه‌گیری:در مطالعه حاضر، امیددرمانی موجب افزایش خودمراقبتی گردید، لذا در نظر گرفتن مداخلات امیددرمانی در برنامه‌ریزی‌های بهبود خودمراقبتی بیماران مبتلا به دیابت ضروری به نظر می‌رسد.

Title

The Effect of Hope Therapy on Self-Care in Patients with Type II Diabetes

Abstract

Introduction: Self-care is at the core of treating chronic diseases. It seems that applying self-care methods to improve this method of treatment in patients with diabetes is an effective strategy in promoting health in these patients. The aim of this study was to determine the efficacy of hope therapy on self-care in patients with type 2 diabetes. Materials and Methods: This semi-experimental research was carried out based on a pretest and posttest design on 40 patients with diabetes referred to health centers affiliated with Sirjan University of Medical Sciences and Health Services from 2017 to 2018. A purposeful sampling was used, and the participants were randomly assigned to one of the intervention and control groups. The intervention group received Hope Therapy, based on the hope theory of Schneider, Herth, and Ruston and based on a selection of Molana poems focusing on hope and optimism issues. The Data were collected before, immediately and three months after the intervention using the Self-Care Questionnaire SDSCA. Repeated measures analysis of variance was used to analyze the data in the SPSS software, with the significance level set at 0.05. Results: The results showed that there was a significant difference between the groups in terms of self-care after hope therapy. In addition, hope therapy significantly increased self-care (P <0.001, F = 24.735) in patients with type 2 diabetes in the intervention group. Conclusion: The results showed that hope therapy increased self-care. Therefore, it is important to consider hope therapy intervention in making plans for improving self-care in diabetic patients.